Schiphol -
Judith van der Louw verloor op 25-jarige leeftijd haar vijf jaar jongere zusje Lydia. Zij was een van de 583 mensen die omkwamen bij de vliegtuigramp op Tenerife, 37 jaar geleden.
Een hangar op Schiphol vol met honderden kisten, keurig opgesteld in lange strakke rijen met op iedere kist hetzelfde bloemstukje. Dat is het beeld dat de inmiddels 63-jarige Judith van der Louw nooit meer uit haar hoofd zal krijgen. Ze zag het 37 jaar geleden, maar sinds vlucht MH17 vorige week donderdag uit de lucht geschoten werd, staat het weer scherp op haar netvlies.
In één van die kisten in zo'n lange, strakke rij lag haar 20-jarige zusje Lydia. Ze zou een korte vakantie vieren op Las Palmas, samen met haar moeder die al op het eiland was. Maar de student rechten kwam hier nooit aan. Het KLM-vliegtuig waar ze in zat, week noodgedwongen uit naar Tenerife voor een tussenstop. Bij het opnieuw opstijgen, raakte het vliegtuig een ander vliegtuig en crashte op de landingsbaan. 583 mensen kwamen om het leven.
"Alle herinneringen van toen komen nu weer glashelder boven", zegt Van der Louw. "Het verdriet van de nabestaanden is voor mij zo herkenbaar." Verdriet dat Van der Louw destijds wanhopig probeerde weg te stoppen. "Ik wilde vooral doorleven, meteen. Een knop ging om waardoor het verdriet naar de achtergrond werd geduwd." Nog in hetzelfde jaar waarin haar zusje stierf, trouwde Van der Louw. "Dat besloten mijn vriend en ik vrijwel direct na het overlijden van mijn zusje. Zo kon ik me maandenlang focussen op mijn bruiloft. Daarnaast zorgde ik dat ik in beslag werd genomen door mijn werk en later ook door mijn kinderen. Tijd om stil te staan bij de dood van mijn zusje nam ik niet."
Pas twintig jaar na de ramp knapte er iets bij Van der Louw. "Ik kwam bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg terecht. Daar heb ik vijf jaar lang therapie gehad om de dood van mijn zusje te verwerken. Bij een herdenkingsdienst in de RAI, 25 jaar na de ramp, kwamen voor het eerst de echte tranen. Ik heb onbedaarlijk gehuild. Dat had ik nooit eerder zo intens gedaan. Pas daarna voelde ik een soort afsluiting. Ik had mijn verdriet eindelijk toegelaten."
Terwijl een traan over haar wang rolt, laat ze een zwart-wit-foto van een lachend, jong meisje zien. "We hadden een sterke band. Zij deed dezelfde studie die ik al had afgerond, Rechten. Het verlies doet nog steeds pijn, maar is nu beheersbaar geworden. Ik hoop zo intens dat de nabestaanden van MH17 wel tijdig de hulp aannemen die hen wordt aangeboden."
Een andere wens van Van der Louw is dat de lichamen van de slachtoffers allemaal geïdentificeerd kunnen worden. "Toen mijn zusje overleed, was voor mij maar één ding belangrijk: weten in welke kist ze lag. De toedracht van het ongeluk of wie schuldig zou zijn, was niet belangrijk voor mij. Ik wilde alleen zeker weten dat mijn zusje hier was en dat we de juiste persoon zouden begraven." Die zekerheid kwam voor Van der Louw in de vorm van een gouden bedelarmbandje. "Een deel van de bedels miste en een ander deel was erg beschadigd, maar het was duidelijk het armbandje van mijn zusje. Die zekerheid wens ik deze nabestaanden ook toe."
