Nederland - Vanaf haar tiende wist ze dat ze liever een meisje zou willen zijn. De nu 30-jarige Sophie werd geboren als jongen, maar gaat nu zes jaar lang als vrouw door het leven. Een beslissing die nog niet door alle Nederlanders geaccepteerd wordt.
1 op de 5 Nederlanders vindt dat er iets mis is met mannen en vrouwen die zich niet thuis voelen in het lichaam waarin zij geboren zijn. 10 procent zegt een vriendschap te zullen verbreken als een vriend of vriendin transgender is, zo blijkt uit gisteren gepubliceerde cijfers van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Sophie worstelde tien jaar met haar gevoel voor ze haar wens om als vrouw verder te leven, uitsprak.
Als we de cijfers anders bekijken, zeggen 4 op de 5 mensen dat er niks mis is met transgenders. Positief nieuws?
Het is mooi dat mensen ook positief zijn, maar stel je stapt een bus in waarin twintig mensen zitten, dan kijken vier mensen je met een scheef oog aan. Je voelt je niet op je gemak. En dat geldt niet alleen in een bus, maar overal.
Merk jij dat mensen je anders aankijken?
Tegenwoordig niet meer zo vaak, maar in de periode waarin het minder goed zichtbaar was of ik een man of een vrouw was, merkte ik het regelmatig. Ik had toen nog geen medische behandeling gehad. Mensen kijken je aan, je hoort opmerkingen achter je rug. Dingen als dat je moet accepteren hoe je geboren bent. Maar dat is makkelijk praten voor mensen die het gevoel niet kennen dat je niet kan zijn wie je bent.
Sprak je mensen hierop aan?
Ik probeerde opmerkingen vooral te negeren. Ik maakte tussen mijn 22e en 25e nauwelijks oogcontact. Als ik ergens naartoe ging, had ik een doel. Op de markt keek ik niet om me heen, maar was alleen bezig met wat ik nodig had. Voor een groot deel bestond die periode uit overleven. Ik stond op een wachtlijst voor een medische behandeling. Ik wist dat ik verder wilde, maar het kon nog niet.
Wanneer wist jij zeker: ik wil een vrouw zijn?
Dat wist ik vanaf mijn tiende al. Ik voelde me ongelukkig dat ik een jongetje was. Op mijn veertiende heb ik een tijdje een vrouwelijker kapsel gehad. Mijn kleding werd neutraler, ik had een lievelingsmok met elfjes, maar ik heb tien jaar niet over mijn gevoelens durven praten. Bang dat niemand deze zou begrijpen.
Hoe was het voor jou om hier uiteindelijk toch open over te zijn?
Dat was een heel moeilijke stap. Ik moest een hoge muur afbreken, maar praten voorkomt een hoop ellende. Twee derde van de transgenders heeft ooit aan zelfmoord gedacht, daar hoorde ik ook bij. Je weet niet welke kant je leven opgaat. Je vraagt je af: heeft mijn leven nog wel zin als er niks gaat veranderen. Op mijn twintigste heb ik het aan mijn beste vriendin verteld. Zij accepteerde mij meteen zoals ik ben.
Zijn er mensen geweest die niks meer met je te maken wilden hebben?
Slechts één vriendschap is verbroken, omdat ik transgender ben. Ik voel me echt bevoorrecht dat de meeste mensen mij nemen zoals ik ben. Als jongen of als meisje, ik ben Sophie.
En tegenwoordig, vertel je het nu gelijk aan mensen die je ontmoet?
Vorig jaar kwam ik nieuw in een hockeyteam. Na een paar maanden had ik besloten iedereen in het team te vertellen dat ik niet altijd als vrouw heb geleefd. Ik wilde met hen kunnen praten, zonder dingen te verzwijgen. Als we het over vroeger hebben, kan ik bijvoorbeeld gewoon vertellen dat ik toen bij mijn broertje in het hockeyteam zat, zonder daar geheimzinnig over te doen.
Hoe zie jij de toekomst voor transgenders?
De acceptatie van homoseksuelen in Nederland is de afgelopen vijftien jaar enorm toegenomen. Ik hoop dat dit ook gebeurt met transgenders. Dat iemand die er niet duidelijk als man of vrouw uitziet, gewoon over straat kan lopen en dat dit volledig door iedereen geaccepteerd wordt. Ooit komt die tijd. Maar wanneer? Ik hoop dat ik dat in mijn leven nog ga meemaken.
