Nederland -
Je kind verliezen aan bruut geweld, het is de nachtmerrie van elke ouder. De Rotterdamse Tosca de Drie overkwam het zeven jaar geleden toen ze haar dochter Naomi verloor.
Naomi verloor het leven tijdens de gewelddadige roofoverval op Café Inn & Out. Vanaf deze week zijn Tosca’s wenskaarten, het project wat ze ooit met Naomi begon, te koop. ‘Nooit bij de pakken neer gaan zitten’ is haar motto, ze leerde het ooit van Naomi.
Eetcafé Inn & Out
Naomi Verheul is een beeldschone Rotterdamse, dochter van een Surinaamse moeder en Nederlandse vader, die in 2003 meedoet de verkiezing voor Zomerkoningin. Ze wordt derde. Desondanks is het háár afbeelding die de affiches van het Zomercarnaval van dat jaar siert. Ook toonde Rotterdam Infopunt tot voor kort een foto van Naomi bij een informatief stukje over het Zomercarnaval. Iedereen die haar kent is het erover eens, beeldschoon van buiten, maar ook uitzonderlijk mooi van binnen.
Woensdagavond 16 november 2005 viert ze met wat vrienden en familie haar 26e verjaardag. Op het laatste moment besluit ze toch wat mensen uit te nodigen om roti te komen eten. Het wordt een gezellige en onbezorgde avond in haar huis aan de Rotterdamse Witte de Withstraat. Twee dagen later vieren Naomi en haar vriend weer een verjaardag, dit keer van een vriend die een eetcafé uitbaat aan de Schiedamsesingel. De vriend is 34 geworden en viert dat na sluitingstijd met wat vrienden aan de bar. De rolluiken zijn half gesloten als er ineens vier zwaar bewapende mannen binnenstormen. De leider neemt meteen het woord; niemand zal de zaak levend verlaten als ze geen geld krijgen. De uren die volgen, lijken een gewelddadige scène uit een Quentin Tarantinofilm. De onschuldige gasten worden beroofd, vastgebonden, gekneveld en voortdurend bedreigd. Aan 2,5 helse uren komt een dramatisch eind als de gegijzelde gasten naar de nauwe ruimte bij de toiletten worden gedwongen en ze overgoten worden met een brandbare vloeistof: “Geen getuigen”. Niet veel later verschijnen twee daders in de deuropening en schieten tot twee keer toe hun MP5-machinegeweren leeg op de geknevelde gasten. Naomi wordt door meerdere kogels geraakt en overlijdt ter plekke. Ook de kroegbaas en een andere bezoeker overleven de hel van Inn & Out niet. De bardame loopt een dwarslaesie op en is blijvend invalide. Naomi’s vriend - haar grote liefde - wordt ook geraakt, maar overleeft door zich dood te houden onder haar lichaam. Tot slot doen de daders een poging om het café in brand te steken, maar dat mislukt.
Rouw
De ochtend erna is Tosca thuis als ze gebeld wordt door Naomi’s vader. Of ze weet waar Naomi blijft. Niet veel later belt hij nog een keer met de mededeling dat er iets is gebeurd. Tosca: “Ik wist meteen dat het foute boel was. Samen met Naomi’s broer keek ik op teletekst of ik daar iets kon vinden. We lazen het bericht dat er mensen omgekomen waren in een café en toen wist ik het. Naomi’s vader was inmiddels op de fiets naar het politiebureau, omdat niemand hem of mij zekerheid wilde geven per telefoon. Daar hoorde hij dat Naomi tot de dodelijke slachtoffers behoorde. Vanaf dat moment leek alles op de automatische piloot te gaan. ’s Middags zat mijn hele huis vol met familie en bekenden, het was zo hectisch, zo onwerkelijk. Het leek wel alsof ik in twee werelden leefde; overdag beleefde ik de keiharde realiteit, ’s nachts bevond ik me in een andere werkelijkheid, een wereld waar we gewoon nog samen waren en met elkaar praatten. In 1990 is mijn broer vermoord, ik had het net een plaatsje gegeven toen mijn dochter hetzelfde overkwam.”
Geestelijk maar ook lichamelijk laat de brute moord flinke sporen na. Haar baan als docente creatieve vakken in het voortgezet speciaal onderwijs wordt steeds moeilijker. Tosca: “Al twaalf jaar ging ik met plezier naar mijn werk. Om eerlijk te zijn, kreeg ik na Naomi’s dood steeds meer moeite onbezorgd met andermans kinderen om te gaan. Lichamelijk ging het ook slecht, mijn bloeddruk steeg zelfs naar dodelijk hoge waarden. Na twee jaar ziektewet werd ik ontslagen. Niet veel later werd ik weer goedgekeurd, wat tot gevolg had dat de instanties grote druk gingen uitoefenen om me weer aan het werk te krijgen. Een vreselijke tijd, ik móest op zoek naar een baan. Omdat ik het belangrijk vond om toch weer met kinderen te gaan werken, zocht ik een baan in de kinderopvang. Het ging een beetje tegen mijn gevoel in, maar ging best goed. Die kleintjes hadden een helende werking. Toen mijn moeder en stiefvader overleden, ging het bergafwaarts met mijn gezondheid. Ik belandde zelfs dagenlang op de intensive care met een nierprobleem en veel te hoge bloeddruk. Het jaar daarna heb ik vooral slapend doorgebracht. Er was zoveel te doen; het huis stond nog vol met Naomi’s spullen en nu moest ik –als enig kind- ook nog het huis van mijn moeder leeghalen. En ondertussen moest ik ook nog de kracht vinden om de dood van mijn dochter, moeder en stiefvader te verwerken.“
